Brieven uit Jeruzalem

pondentie tusschen den jongen van de H.B.S., die is blijven zitten, en onzen paedagogischen medewerker Fr. v. R. Maar dat is in zijn algemeenheid heelemaal niet juist, dat een leerling, die zitten blijft, daardoor al genoeg gestraft is. Er moet een soort algemeene schrik zijn voor het zitten blijven. Natuurlijk verstandig. Een kind, dat wel wil, maar niet kan, moet men niet jachten. En niets verwijten. Maar een jongen, die geen evenwicht houdt tusschen leeren en spelen. Ieder geval is anders. Dat wil zeggen: meer dan een geval.

Hoe ’t zij, de twee zittenblijfsters gaan hier niet mee, en ik mag ’s nachts te voren in het weeshuis komen logeeren. Er is wel geen logeerkamer voor heeren. Maar er is een lekkere, koele, leeren sofa. En het naaiatelier, waar ik slapen kan in gezelschap van twee verlaten naaimachines en een linnenkast. Slapen. Neen, — niet slapen. Want de muggen willen dat niet. Mijn eigen onrust wil het ook niet. Er zijn weer poli-tiek-religieuze moeilijkheden. En de buren, de Abes-synische monniken, willen het niet. Zij heben weer een fantasia. En Lalala, gezegd Moussa, die luidt weer zijn zware bel, om de kerk heen. En de meisjes willen het niet. Zij zijn om half twee al opgestaan. De onrust. Zij maken de hall schoon. Zij zetten lekkere koffie. En nu half drie neem ik slapeloos afscheid van het naaiatelier, de sofa, de naaimachines, linnenkast en de muggen.

n

En buiten. De nacht buiten. Het is zestien dagen in Ab. Dus de maan nog bijna vol. Hoog boven de slanke boomen in de buurtuinen. Hoog, scherp, zilver. En overal de sterren aan de lichtwit-blauwe nachtlucht. De wind, de nachtwind, helder en koel. Regenen 30