Brieven uit Jeruzalem

Daar komt een Arabisch jongetje aangestapt, op hooge bloote pootjes. Hij komt water halen voor zijn moedertje. Een petroleumblik vol, en dat is hier, geloof ik, vijftien liter. Neen, wij behoeven hem niet te helpen. Hij kent de bron. Hij is hier al zoo honderd malen geweest. Hij kan het blik ook alleen op zijn hoofd zetten. Gelooven wij hem niet? Wat dwaze menschen? Wie zou hem helpen als er eens niemand bij de bron, was? Kan zijn moeder wachten tot er iemand komt? Zij heeft het water noodig voor den tuin. En om de groenten schoon te wasschen, waarmee zij morgen naar de stad zal gaan. Hij stapt heen, evenwichtig en voorzichtig. Als ik thuis kom, zal ik dit kwatrijn voor hem opschrijven:

„Een kleine knaap: hij komt koel water halen Voor zijne Moeder, uit de diepe bron.

Van den ochtend tot den avond vele malen Hij lacht... ik dacht, dat hij ’t niet dragen kon.”

Maar hij zal het nooit weten. En wat zou het hem baten, wann,eer hij het wist? En wat baat het mij, dat ik dit kwatrijn heb opgeschreven en dat ik andere kwatrijnen heb opgeschreven? Hoeveel Eeuwigheden zijn besloten in het oogenblik tusschen onze ontmoeting en dezen brief naar Holland?

Wij zijn nog heel lang in de diepte van het bron-gewelf gebleven, waar het levend water breekt. Maar ik weet niet, wat wij daar hebben gedaan. En als wij boven komen is het wonder gebeurd. Er is geen chamsin meer. Maar een koele, levendige, bewegende wind. Het wordt al avond. Wij loopen door den wind als door koel water. En de wind omspoelt ons. De wind kust ons: oogen, mond en wangen, overal. De heele wereld is veranderd. Hier is de grond vrucht-16