Brieven uit Jeruzalem

derd jaar. „Dwaze dwaler”, zegt de Eeuwigheid: „over twee honderd jaar is de wereld precies zooals zij voor twee honderd jaren was: onrust, hartstocht en zelfzucht. En blijf hier nu niet staan mijmeren. Want het stof van deze doode mannen is al gewaaid op honderd winden. En uw beide geleiders wachten u.”

Zij wachten. Silouan. Toen wij nog op de Duitsche Plaats woonden en wij het mooiste uitzicht hadden van heel Jeruzalem, zat ik des avonds uren, uren, uren in het zonnige maanlicht, op het balkon. Beneden bouwde het dorp van Silouan, waar de Arabieren wonen en de Jemenitische Joden. Boomen zijn er niet in Silouan. De huizen groot, van geblokte steenen, vierkant, de daken plat. Wonderlijk in het verteederde maanlicht. En het is ook een mooi woord, een zacht woord: Silouan, Silouan, Silouan. En de wegen. Zij winden om de rotsen. En de huizen staan overal. De paarden heel zwaar en heel geduldig gaan met de wagens de windende wegen. Het wonder van zoovele maandoordroomde avonden zie ik thans bij dag en dichtbij. Maar de dag doet genade. Ook van dichtbij is het wonder. En ik zeg het liefkoozend: Silouan, Silouan, Silouan.

De waterbron. Wij hooren haar donker, eeuwig (o, daar glimlacht de Eeuwigheid!) geruisch in de diepte. Wij dalen af, voorzichtig langs de steenen trap door de eeuwen geslepen. Ik leg mijn hand waar het levend water breekt en valt in een bekken, dat geen menschen hebben gemaakt. Waarom ben ik zoo ontroerd bij een bron, die breekt? Bij een roode rozenstruik in een schaduwdal. Bij een kind, dat slaapt en bij een glas rooden wijn, waarin de zon schijnt?

15