Brieven uit Jeruzalem

ding. Een Mohammedaansch kerkhof links. Het Joodsche rechts. Maar goed onderverdeeld: Sephar-dische en Aschkenasische Joden apart. En dan ook weer de verschillende gemeenten apart: Dwinsk, Minsk en Pinsk. Wij zijn hier aan den kortsten stadsmuur. Met de poort der Barmhartigheid. Het lieve gelooven: voor deze Poort komen alle gebeden en van daar stijgen zij naar den Hemel op. Door de Poort der Barmhartigheid zal de Messias de stad binnenkomen en om dat te beletten hebben de Mohammedanen de Poort dicht gemetseld.

Een weg naar beneden. En de Gethsemanétuin. Daarvoor een kraampje: sinaasappels, koek, bonbons. Lekker vet en lekker zoet. Twee jongens. Zij zitten kaart te spelen met aandacht en met toewijding. Zij vinden het heelemaal niet aardig, dat wij, dwaze koopers, ze komen storen in hun spel. Maar nu de oudste daar toch eenmaal als koopman zit, zal hij genade voor recht laten gaan. En zal hij ons deze drie mooie sinaasappels verkoopen voor twee piaster de drie. Duur? Heelemaal niet. De sinaasappelentijd is bijna om. Er is al haast mischmisch¹). Wij koopen. Wat dwaze stoornis! De jongen vouwt zijn, beenen weer sierlijk over elkander. En aandachtig neemt hij de kaarten weer op. Wij bestaan niet meer. Wanneer wij snoepten van den zoeten, vetten koek, of van de bonbons, hij zou het niet merken. Gethsemané bestaat niet. Twintig eeuwen bestaan niet. De wereld bestaat niet. Zij kaarten.

Gethsemané: de plaats is ons niet heilig. Maar niet minder dan de Turken zullen de Joden de heilige plaatsen van anderen eerbiedigen. Men denkt toch

!) Abrikozen (D. K.).

13