Het vochtige park

rook. Ook daar biocide nog het bedrijf. Nu wist de schilder dat wat van hem in de sterren geschreven stond zich aan ’t voltrekken was, en hem onherroepelijk en snel naar ’t einde drong. Buiten het park werd de wereld al lichter. In zijn werkplaats dorst hij ’t licht niet ontsteken. Hij opende de gordijnen en ’n zachte schijn van schemerenden morgen viel over de naakten, die nu terecht zoo beroemd geworden zijn. Nu hij wist hoe slap en week die vergode lichamen moesten worden, zou hij wel nimmer den moed vinden voort te fantasceren op plaatjes, en vage droomen en herinneringen. Schuw streek zijn blik over zijn schatten, over ’t bruine meisje met de vlechten, langs Leda die nimmer af zou komen. Zijn sensualisme, dat hij als ’t waardevolle fonds van zijn leven gekoesterd had, was na de onbevredigende verzadiging van een enkele nacht, afgestorven. Hij steunde zacht en gedacht weerde woorden van den horoscoop, die hem den vorigen avond nog zoo vreemd leken, maar die nu, nauwelijks twaalf uur later, nu hij de vervulling wist, hun geheimzinnigheid hadden verloren. Toen ging hij in snel besluit weer de straat op, het park in.

De dag was gekomen, er was nu niemand meer. Met doffen plons viel zijn lichaam in het water. De zwanen werden wakker en begonnen te schreeuwen.

59