Het vochtige park

het gebogen hoofd? Hij twijfelt: „Ken jij dat meisje?” „Ik ken ze hier allemaal.” „Komt die ook in het park?” „Nou de meeste vigeleere daar, vlakbij, hc.” Hij rilt als ze in het kamertje zijn. God-weet was dat de Geliefde, die hiernaast lag, het is ondragclijk. Er is veel lawaai opeens. Stoelen worden verzet beneden, gekletter van glas klinkt. „Mot”, zegt de vrouw terwijl ze haar manteltje uitdoet. Dan volgt hij oplettend haar ontkleeden. Haar lichaam is glad en goed, bij den hals echter kruipen de rimpels al naar ’t moe gelaat. Hij herinnert zich nu de modellen op de academie, langgeleden, hij doceerde ’t vrouwenlichaam en men zei: Van Wessem geeft les en de professoren worden ervoor betaald. Hij lacht sombertjes: nog nimmer ’n vrouw beroerd.

Plots klonk luid ’n ticrendschelle vrouwestem, beneden werd ’n deur opengerukt en iets als ’n lichaam rolde de trappen af. Half ontkleed ging ’t kleine vrouwtje aan ’t venster staan en wenkte Van Wessem, die schoorvoetend kwam. Op straat zagen ze ’n man staan in zijn onderpanta-lon. ’n Raam werd opengeschoven en er regenden kleedingstukken naar beneden, die de ongelukkige zoo snel mogelijk aantrok. De vrouw bij den schilder lachte genoegelijk.

„Heb seker Senetje gedaan, o, mins, watje met

56