Het vochtige park

Een kleine vrouw komt weekvleiend naast hem loopen. Zij wil dat hij met haar gaat. Niet doen, denkt hij. „Nee, dame”, zegt hij verlegen, „ik zoek eigenlijk ’n dame met ’n ietwat gebogen hals”. De kleine vrouw kijkt hem lokkend aan, lacht met witte tanden. Zij wil met hem samen zoeken en hij geeft zich gewonnen, van zijn noodlot overtuigd. Ze wil hem meenemen op ’n bank daar . . ., hij weert heftig af.

„Heb je geen kamer?”, vraagt hij verwonderd over eigen frivoliteit. „Dat kan niet,” zegt ze, „maar ik weet ’n klein hotelletje.” En zwijgend stapt hij met haar mee. Hij voelt zijn arm tintelen, en zijn been, als haar dij hem raakt. Dan komen ze in ’n stille grijze straat. Pension Cleeff. Ze belt en lacht hem toe. ’n Wanstaltig oud wijf met ’n boos oog doet open. Beneden is alles bezet. Maar boven kunnen ze ’n biertje krijgen. De schilder heeft mooie beschrijvingen van bor-deelen gelezen, de tropische hitte maakt het de bewoonsters mogelijk zich onbedekt en gracieus over de orientaalsche tapijten te bewegen. Hoe versleten zijn hier de loopers, er hangt ’n bedompte lucht. Ze willen ’n kamer binnen, voor zijn myopen blik als ’n boedhistische tempel. Maar daar liggen reeds menschen. De man vloekt, de vrouw kraait, als ze de deur open en dicht slaan. Zou Zij dat zijn? De vrouw met

55