Het vochtige park

de vereeniging St. Martin, die zoo goed voor de armen zorgt, hij is mild voor de armen en hij weet te bereiken, dat er heel wat geld voor de schooiers bij mekacr komt, anders kunnen de stakkers hem niet betalen, want de meeste armen wonen in de bovenstad, die voor het grootste deel aan den baron behoort.

Dus tript het kleine gezonde mannetje met zijn kranige groote snor onbezorgd langs de kerk en werpt een vergenoegde blik op de immortellen, die bij den Entrepreneur des Pompes Funèbres liggen uitgestald, hij is zelfs niet bang voor het onbeleefde spreukje, dat op een draperie is geborduurd: hodie mibi cras tibi. Dan loopt bij opeens niet meer alleen in bet steegje, want daar komt plotseling een groote kerel aangerend achter den baron met een zwaren knuppel in de band, ’t is een ordinair menschensoort, met een pet op, een ongeschoren gezicht en geen boord. Als hij bij den baron is, slaat hij dezen geducht met den stok op de rug en wendt zich dan nogal laf om en vlucht. De baron krimpt van pijn en draait zich om, wil den onverlaat na, bij trampclt van razernij op den grond, komt echter niet van de plaats en de menschen, die op zijn gekreun uit de „Pompes Funèbres” en „Deuil” komen aangcloopen, zouden bijna gelachen hebben om het in razernij trappende, bijna stikkende mannetje, ware het

43