Het vochtige park

DE DOOD VAN EEN BARON

DE Rue St. Odulphe is een zeer smalle en donkere straat, waar zelden iemand loopt. Maar de oude baron Koeckel-koren-Seraing stapt er eiken morgen door en gluurt even naar de sombere rouwkleeren van La Religicuse en naar de uitstalkasten daarnaast met kransen van immortellen, van violette bloemen, nagemaakte eikenblaren, naar de groote witte metalen couronnes en naar de prachtige doodskisten, van binnen met witte zijde bekleed; en de oude baron Koeckelkoren-Seraing glimlacht verheugd, zooals hij verheugd glimlacht op de tallooze begrafenissen, die hij bezoekt alleen maar om in zich zelf te kunnen zeggen: die ligt er weer onder en Kocckelkorcntje leeft nog. Dat hij nog leeft is het groote verdriet van zijn zoon Robert, dien hij ondanks dat hij al vrij oud is, kort houdt. Robert is overigens te stom om uit te rekenen, dat hij reeds twintig jaar meerderjarig is. ’t Is de laatste dag van Kerstmis en de stad is troosteloos, er loopen mannen met bussen rond, voor de chömeurs. Op de Groote Plaats heeft zich de baron vol weerzin van de mannen afgewend. Hij is President van

42