Het vochtige park

HOE HET GAAT

HEVIG gerinkel en ’n vloekend mopperen wekte haar uit den korten slaap. Jeetje, als hij maar niet in ’t glas gevallen was. Ze had op ’t donkere weggetje ’n rij flesschen gezet, omdat hij zoo erg laat thuis kwam den laatsten tijd, ze moest hem laten voelen dat ’t geen pas gaf. Maar nu ’t resultaat zoo luidruchtig tot haar doordrong zag haar nerveuze fantasie den man met bloed bespat en róók zij den bloedgeur. Sidderend knipte ze boven haar kussen ’t licht aan, wilde in haar dunne grijze pyjama naar benee. Maar reeds stond hij daar wijdbeens, bromde: ,,’n Flauwe mop.” Ze ging voor hem staan. Hij hield z’n hoed op, ’n veeg teeken. „Wat ’n gemeenc streek!” zei hij boos.

„Wie zou dat gedaan hebben,” praatte ze schuw. „Kom kom, wie anders dan jij, ’t is echt iets voor jou, jij bedenkt altijd zulke komische situaties,” hij lachte verlegen, „ik vind ’t toch wel geestig.”

„Ja, maar waarom kóm je tegenwoordig altijd zoo laat, het is nu bij bij ven,” zei ze schor, half verteederd door zijn jongensachtig benemen, „je had laatst toch gezegd . . .” „Ach, men zegt

38