Het vochtige park

tigste middelen het zwijgen werd opgelegd, de moderne beschaving argumenteerde met het werpen van vuil en opereerde ’t gelukkigst met de vuist. Maar nu was hier alles best, want hij was verliefd op de stad die de zijnen eens had willen uitstooten, hij hield van dit Limburgsche volk in zijn gedachtelooze bekwaamheid tot ’s levens gcneuchten, hij hield van den kordaat rechtopstappenden slanken Marius, dit specimen van den Limburgschen aristo, van den dichter Rozedorus, van Pastoor Knoups, den fijnen verzamelaar en componist; beschroomd, maar hartstochtelijk hield hij van de zorgelooze meisjes van dit land, de zwartharige, de roodlippigc. En elk jaar trok hij in heimwee naar zijn steeds meer veranderende stad, niet willende realiseeren, dat de andersgezindheid van vroeger, verholen aanwezig bleef, zelfs na het intiemste samenzijn met het liefste meisje, hier als in Wccnen.

Marius keek den soezenden vriend ’n paar maal vragend aan. De straatjes kronkelden en deden gek en nu herinnerde Sicgfried zich ’n zin, dien hij vroeger op school geleerd had: „Door de vele branden die onze vaderstad hebben geteisterd, zagen de vroede vaderen zich telkens genoodzaakt de wijken weer op nieuw te bouwen. Vandaar dat ons stratencomplex in zijn fraaie rechtlijnigheid aan de wasfiguur der vlijtige

32