Het vochtige park

’n scheeven hoed van voor den oorlog, ’n rietje onder den arm, op afgeleefde vuile slobkousen; ’n ander in z’n rafelig, met vetvlekken bemorst jacket stak bij elk passeerend meisje ’n monocle voor zijn kennersblik, zijn bolhoed was volkomen groen geworden. Marius had gelezen, dat men de echte dandies slechts onder de priesters en de krijgslui vond. Daar had je Pastoor Knoups, de groote lcttré en kunstkenner, in z’n onberis-pelijken toog, dat was ’n heroïsche dandy, de rest waren swells. En La Gileppe dien ’n uitstekend muziektalent aankleefde, zette zich voor den vleugel, wijl uit de radio geen jazz meer mckaniekte. Knoups, dacht Siegfried, mijn vriend, de Roomsche priester, die vroeger zoo mooi op ’t harmonium had gespeeld, hoe zou ’t hem gaan! wat was ’t heerlijk, datje hier nog vrienden had! De heer Moser was kweclend met vele flesschen Heidsieck binnengekomen, de heer Jansen ontwaakte uit zijn indolentie, sommeerde Marius met Stravinski op te houden, dewijl hij wilde toasten. Hij stond rechtop, de heer Moscr ook, de rest bleef zitten. Hij oreerde in dialect, dat, zoo hij thans het woord nam, dan geschiedde dat enkel en alleen, om van z’n innige vriendschap te getuigen voor den nobelen Moser, die ’n steunpilaar was van onze geliefde stad, ’n toevlucht voor weduwen en weezen, ’n recht-

28