Het vochtige park

vaderlandslievende redevoeringen en toen ze staande de Wacht am Rhein zongen, vertelde Goldschmitt van Nietzsche, die blijkbaar zijn held was, wat die al zoo van de Duitschcrs had gezegd. Maar de vrouw vond het Duitsche ge-moedclijke heertje, dat haar vol pathos den stoel had overhandigd, heel aardig, en toen haar begeleider over den Uebcrmcnsch en van de Peitsche begon, haatte ze Nietzsche plotseling, en ze was blij, dat ze iets onprettigs in den jongeman ontdekt had, dat ’n eventueel afscheid zou vergemakkelijken. Want in haar droomen had zij zijn grijze oogen gekust. Op den terugweg wees hij haar ’n dameshak, die hij voor ’n jaar daar gevonden had, en die hij ergens gedeponeerd had om er eiken dag even met z’n stok tegen te tikken. Dit fétichisme deed haar even lachen. Om moeielijke uiteenzettingen betreffende de tranen in haar oogen te voorkomen, deed ze aan zijn aanstekelijke vroolijkhcid mee, gearmd en zingend liepen ze door de gevallen duisternis naar de tram toe. En uit de tram gekomen gingen ze langs den dom, waar Duitsche Koningen begraven waren, naar ’t mooie Gothischc Posthaus, waarin nu ’n herberg was. Daar dronken ze frisch bier en toen ze thuis kwamen, was haar man zeer verheugd over haar opgewektheid. „Deze wandeling heeft je goed gedaan, liefste”.

16