Het vochtige park

Amsterdam terug?” „Nee, Mevrouw, niet direct ik moet nog wat in Beieren kuren, in Bcrchtes-gaden.” Ze dorst ’t haar man niet zeggen, maar ontactisch zei Goldschmitt ’t, zoodat het vogel-spits gezichtje voorover viel. De zieke huilde. Goldschmitt werd vuurrood en voegde er bij dat hij nog ’n maand dacht hier te blijven. De ander tastte naar zijn hand en zei: „Gelukkig.” De vrouw zag nu hoe sterk haar man zich aan den jongeman gehecht had, ze voelde geen afgunst, maar ’t deed haar laatstcn, geringen lief-desdrang bezwijken onder ’n week medelijden. Den volgenden dag nam ze met Goldschmitt de tram naar ’t Wald, haar man deed zijn kuur. Het klimmende pad naar het Miihlke klonk van hun harde stappen. Ze waren vroolijk in de reeds winterachtige kou. Vele oude heertjes van ’n onderwijzersverceniging stapten met als geweren geschouderde parapluies, door ’t bosch. Naderhand zaten ze bij elkaar voor ’t Miihlke. Er was geen stoel meer en vol galanterie bood een der heertjes in overdreven termen de vrouw zijn stoel aan, waarop hij op korte dribbelbeen-tjes wegdraafde om voor zich zelf ’n stoeltje te halen. Toen Goldschmitt en de vrouw gezeten waren, dronken ze melk, de boschlucht deed hun daarnaar meer verlangen dan naar het bier, dat welig vloeide. De heertjes hielden snorkerige,