Het vochtige park

heel van onthouden hebben? Men geeft z’n kracht aan ’t een, óf aan ’t ander, men moet kiezen tusschen ’t leven in den geest of in de natuur. En ik geloof, dat de voorstelling die men zich van de dingen maakt, edeler en verheffender is is dan de werkelijkheid” . . . „Ach, meneer Goldschmitt, u meent ’t zelf niet, evenmin als, waimeer U mij voorspelt dat ik rooie wangen zal krijgen en paard zal gaan rijden. Neemt u mijn geval nou ’s, ik weet wel beter. Bovendien, de groote schrijvers die u daar opnoemt, konden tevreden zijn met hun zuiver geestelijke mijmerijen, maar ik ben scheikundige ... en de praktijk, ziet u. En dan, het leven heeft maar weinig waarde, bij ’n echtpaar, zonder dat. Zonder kinderen ontbreekt de animo, de prikkel, je weet niet, waarvóór je werkt...” De heer Goldschmitt wilde wat tegenwerpen, maar ze verstond ’t niet, de vrouw op het balkon, en haar man overstemde hem, klagend als ’n zieke hond: „En is ’t wel verantwoord tegenover haar?” Toen werd ’t stil, ze vatte het heele gesprek nu in zijn gruwelijke oprechtheid. En verder bleef ’t stil.

’s Avonds aan ’t diner vertelde de jongeman haar klankloos, dat de dokter had gezegd, dat hij nu wel geheel en al hersteld was. Ze voelde ’n kleine schok en vroeg deelnemend: „En gaat u nu naar

14