Het vochtige park

vergingen meerdere dagen, het leven kreeg meer glans. Ze vond Goldschmitt ondanks zijn levendigheid, z’n bijtende spot op de Engclsche dame, die toch zoo’n goedhartig schaap was, nogal sympathiek, vooral om z’n aardige omgang met haar zwakken man. Als Goldschmitt nadacht over ’n problcmatischen zet, maakte hij werkelijk het karakteristieke gebaar, hij zette zijn duimen boven in de mouwgaten van zijn vest, en tuurde ingespannen naar ’t plafond. Soms kreeg zij den indruk, dat hij haar man het winnen.

,,’n Geslepen kerel”, zei haar man vaak glimlachend, ,,’n pientere baas, maar zooals ik, kan hij niet spelen.” Goldschmitt was van ’n oplettende zorg voor den zwakken man, schudde de kussens op in den rug en op zij en vertelde telkens weer opnieuw, hoe hij door ’n vreeselijken zenuwschok, (hij zei niet waardoor hij dien ontvangen had,) getroffen, hier meer dood dan levend was aangekomen, hoe hij wekenlang van bad in bed, van bed naar bad werd gedragen. Toen kwam de vreugde van het wandelen in het Wald, toen mocht hij bier in plaats melk drinken. Zijn aschbleeke wangen hadden weer kleur gekregen, en nu kwam hij ’s avonds zingend naar huis. „En zoo wordt u ook, meneer”, voegde hij er aan toe. Goldschmitt voelde ’n feller kracht in zich ontwaken, hij was van ’n dronken

12