Het vochtige park

ferencier van ’n theater: „Nabend, meine Damen und Herren!” Vrijdagsavonds galmde hij luidkeels tegen den deftigen Justizrat Gurkis, (die eigenlijk Augurkiesman heette,): „Gut Sjabbes, Herr Justizrat!” Hij at overigens alleen. Ondanks zijn vulgaire uitgelatenheid, wilde de zieke man met den koopman kennis maken, want er trok hem iets in Goldschmitt aan, vooral toen hij hoorde dat de jongeman ook Nederlander was. Op ’n morgen, toen de traditioneele Engelsche in haar witwollen trui binnen was getreden, en ieder tafeltje afzonderlijk met haar face-a-main en „Morning” begroet had, draaide haar man zich nerveus naar den heer Goldschmitt om en vroeg: „Schaakt u misschien, meneer Goldschmitt?” De jongeman keek verbouwereerd om deze plotselinge belangstelling, de vraag had voor hem iets verwarrends: „Ik ben dol op schaken, meneer . . .” In zijn toon voelde de vrouw, die gegeneerd het hoofd had afgewend, hoe de Jood ook aan dat andere, romantische schaken, vrou-wenrooven had gedacht. Haar man was zeer gelukkig en vroeg nog, wanneer ze ’s ’n partij zouden spelen. „Als U wilt, onmiddellijk,” zei de andere Hollander. En na den lunch begonnen ze, Goldschmitt was vol hartstocht, bleek echter in kennis van ’t spel de mindere. Hoewel het buiten voorjaar was geworden, speelden ze door. Zoo

11