Het vochtige park

haar bij haar man. Die had intusschen z’n informaties genomen bij den gedienstigen Herbert: „Ach den da, das ist ja ein jüdischer Herr, Goldschmitt, ein ganz netter Mensch”. Toen het paar ’n oogenblik uit ’t gezicht was geweest, had de ober zijn duimen even boven in zijn vest gestoken: „Manufakturist,” had hij gelachen. Dit vertelde haar man dat die Goldschmitt blijkbaar in manufacturen handelde en hij trachtte ook met bevende handen het manuaal te schetsen, dat de heer Goldschmitt altoos maakte en dat volgens Herbert karakteristiek zou zijn voor den Joodschen manufacturier. Zij zweeg, ze vond haar man bizonder geanimeerd.

Later zag ze den zwartharigen, gezonduitzienden jongen man vaak bij de Badewannen. Hij groette haar koeltjes, terwijl hij den badmeester joviaal op den rug klopte. Toen ze den badmeester vroeg, wat die blozende meneer Goldschmitt hier eigenlijk uitvoerde, wees hij op z’n hart: „Die had U moeten zien, toen hij hier kwam. Als ’n lijk met gebroken oogen. En nu komtie ’s avonds zingend thuis, zoodat de portier altijd de vinger op den mond moet leggen”. De vroo-lijkheid van den Heer Goldschmitt was werkelijk spreekwoordelijk, alleen tegen haar was hij stug onverschillig. Als hij de, nu ontluisterde eetzaal binnentrad, groette hij luidruchtig als de con

to