Met de stroom mee

is in Amsterdam Royaards gaan zien en Verkade. De regie sleept hem mee, uit stugge arbeiders en onhandige kantoorbedienden kneedt hij zijn materiaal en als hij regisseert voelt hij zich leven, hij speelt niet één rol, maar alle en heel aardig, hij zweet, is bleek en trilt, leeft tien levens tegelijk, onder het eten denkt hij alleen aan het stuk. Afgemat valt hij ’s avonds in bed.

Op ’n avond komt pater Ahrends zwijgend in ’t patro-naatsgebouw naar ’n stukje repeteren kijken. Later verschijnt hij achter de scène, drukt Louis de hand, maakt ’n dor complimentje, maar zegt dan: „Ze moeten gewonen praten, iets eenvoudiger, meneer Wolff, u hebt capaciteiten, maar ’n beetje minder theater was beter..” Dan gaat ’t licht aan, Louis is nu ’n ander, ’n schamper lachje gaat om zijn mond om dezen hongerpater met zijn zwarte tanden, die hem de les komt lezen, hém zal zeggen hoe ’t moet, deze rooie opruier in priesterkleed. Ahrends wil verder gaan met aan te dringen op meer natuur, maan dan ziet hij Louis, zoals alleen ’n pater Ahrends iemand in de ziel kan kijken, hij staart hem even roerloos aan, kijkt) dan naar de gespen op zijn schoenen, draait zich om zonder nog een woord te verliezen en schrijdt weg op zijn te grote schoenen, Louis ’n beetje onthutst achterlatend.

Nee, dan kan hij beter met den dikken Knoups overweg, hij is de Moderator van de Toneelclub, hij heeft zelf ook stukken geschreven die door ’t patronaat zijn opgevoerd, zoals De Vastberaden Kroonprinses en Martelares. Hij is joviaal, goed gekleed, zijn ceintuur valt in ’n keurige strik vanachter. Terwijl hij met Louis aan zijn beminde haas zit, rijkelijk met bourgogne besproeid, knijpt hij zijn ogen dicht en zegt: „Louistje, Louistje, ik voorspel je ’n daverend succes, we nodigen alle kranten uit van ’t Zuiden, ja zeker, de Maasbode ook en de Tijd, ze kunnen daar in Holland van jou leren wat theater is...” Bescheiden slaat Louis de ogen neer die Ahrends niet bevallen zijn, hij denkt: ja vriend, ik weet, propaganda kan men aan jou overlaten, maar als je denkt dat ik jouw draken spelen ga, heb je ’t mis. Louis kan zich niet weerhouden toch even over de hinderlijke verschijning van Ahrends te spreken. „Die!” stuift Knoups op, terwijl zijn gecongestiomueerd gelaat nog roder wordt, hij herinnert zich het laatste inci-

41