Het haarlint

getrouwen mee. Ze was een kleine, gezette vrouw met grote, donkere ogen die de wereld gretig en verwonderd bekeken. Ik vond haar heel vreemd. Misschien vond ze dat van mij ook, want af en toe wierp ze me een onderzoekende blik toe. Die blik achtervolgde mij nog toen ik het strand verliet.

Ik wist van mevrouw Kühling niet veel meer dan dat haar huis aan de zeeboulevard lag en dat het zowel aan de voor-als aan de achterzijde het opschrift 'Pension William Kühling' droeg.

Een enkele maal zag ik haar door de deur in de schutting van het achtererf onze straat in komen. Ik vergeleek haar soms met een kip, zoals ze licht schommelend voortliep en haar hoofd telkens naar rechts en naar links draaide, alsof ze de wereld om haar heen niet vertrouwde.

Samen met haar man had ik haar nooit gezien. Hij was lang en mager en vertoonde zich zelden.

Het pension was een van de vele huizen in ons dorp die er het grootste deel van het jaar levenloos bij stonden, met aan de zeezijde geblindeerde ramen, een voordeur die maanden achtereen gesloten bleef en een toegangspad waarover de wind het zand opjoeg tot het een heuvelrug vormde.

Als mensen ergens een winterslaap konden doen, dan was dat hier, waar gigantisch bulderen en venijnig stuiven iedere gedachte aan een bewoonbare wereld poogden weg te vagen. De mensen hielden echter geen winterslaap, maar weerden het natuurgeweld zoveel mogelijk af, met luiken, met tochtstroken en verwarmingsinstallaties.

Iets van die ongenaakbaarheid begon al op te doemen toen ik mevrouw Kühling opnieuw bij het groepje gelovigen zag staan. Het was de laatste zondag in augustus. Over een paar dagen zou het zomerseizoen aflopen, niet geleidelijk, maar bijna van het ene ogenblik op het andere, alsof de tijd met een schok werd stilgezet.

Het was guur op het strand. Langs de zee lag een rand grijs, lillend schuim, braaksel van een uitgeputte zomer. Een paar bezoekers zaten met hun rug naar de wind of sjokten met opgetrokken schouders en vochtige neuzen door het zand. De belangstelling voor de heilsprediking was dan ook minimaal. Het orgeltje ontbrak, waarschijnlijk omdat men vreesde dat het zou worden ondergestoven. De wind nam de

37