Een bewogen vrijdag op de Breestraat

komst..״ zijn broertje.... zijn arme ge-storven moeder....

Maar Duifje had honger! Zij was een van die vrouwen, die weinig plegen te eten, maar die ook geen oogenblik wachten kunnen als zij door een plotse-lingen eetlust overvallen worden. Ze had daar gestaan, met de bloemkool in de hand — want daar lijkt zoo een bruidsboeket toch het meeste op — en een weggetrokken gezicht.... tot ze plot-seling geschrokken was en bijna in een zenuwlach uitgebarsten door het in scherven brekende glaasje-van-mazzel-tof!¹) Ze had zich goed gehouden, maar zij kon het niet helpen, zij had honger gehad!

Rebbe Jokof echter had zoo mooi ge-sproken; diezelfde rebbe Jokof, die in

*) Bij de plechtigheid wordt een glaasje ter aarde geworpen: zoo min als dit glas weer heel kan worden, 200 min kan het huwelijk verbroken wor-den. De omstanders roepen daarbij: mazzeltof, dat beteekent: veel geluk!

3

33