Een bewogen vrijdag op de Breestraat

Natuurlijk, de menschen zeggen altijd wat. Van Costa Gomez heet het, dat hij het met de kleine akkevietjes bij de bus״ patiënten zoo nauw niet neemt. Hij wil niet bij ze naar boven, drie trappen hoog.... Hij laat den patiënt uit het raam kijken. ״Hoest ereissies?” roept hij. ״Steek je tong ereis uit?... Zelfde dran-kie doorgaan!” En weg is hij....

Nou ja, maar de menschen zeggen zoo-veel! ‘n Prachtdokter is het toch! Roep hem maar eens voor een ernstig geval, dan is er geen beter, geen bekwamer of zorgzamer....

Zoodat, aan Costa Gomez kun je ’t wel overlaten. Wat die niet kan, kan nie-mand. Ze is nebbisj in goeie handen.... Dat is nog n troost.

.... En daar schuifelt de Polk met de hawdoloh-kaarsen¹) in zijn lange kaf״

*) Gekleurde, gevlochten kaarsen, die voor de be~ eindingsceremoniën van den Sabbath worden ge״ bruikt.

16