Een bewogen vrijdag op de Breestraat

de onderbeentjes, nauwelijks gevormd, of de pottenbakker ze voorloopig maar zoo had gelaten, met een kneepje dat de plaats van den enkel aanduidde, en aan ’t eind n paar onbeholpen opstaan׳-de voetjes, die nog geen weet van loo-pen hadden.... En onderaan de voetjes, als een rijtje ronde, rose, zachte, bolle pareltjes in afloopende grootte de teen-tjes, van boven lijkend op een dwaas stelletje garnaaltjes, met een speelgoed-groote-teentje voorop en een haast on-zichtbaar kleine-teentje er achteraan.... De vrouwen lachten van genot en kon-den het knuffelen haast niet laten.... Bekkie, met kennis van zaken, betastte zorgvuldig zijn ribbetjes. ״Hij zit goed in z'n vleesch,” zei ze. Hij trok een al-lerliefst vierkant mondje en gaf, prompt, n huilt je.

״'n Gebenscht ponem,”¹) mompelde moeder Scheine, met een glans van

*) 'n Gezegend aangezicht.

114