Hun lach klinkt van zo ver ...

Kling-klang, kling-klang, over het woud, Kling'len de klokjes als eng'lenzaaaang 'Zuiv're tonen van zilver en goud 'Klihing, klang, kling-klang, kling-klang, klang... Dat liedje zingen de kinderen van school nummer tien het liefst, de meisjes douderiedeinend in hun gesteven katoenen boezelaartjes, de jongens met de baard in de tweede stem. Meester Sikkie hakt met de platte liniaal vierkante gaten in de lucht, ene, tweje, drieje, goed zo,... ene, tweje, drieje, effe wachte', goed zo... zo—zo, aanhouwe'... mooi.

Omdat ze aan dat laatste 'klang...' mogen sabbelen als aan een brok trek-nougat, vinden de kinderen die klokjes machtig, mooi, melodieus, en muzikaal.

Maar meester Sikkie (stadhuisnaam: Horstmeyer) beheerst dan ook de mysterieuze schoolfrikkenmagie, waarmee ze hele klassen tegelijk in het diepe der romantiek kunnen kieperen. Zijn zangles begint met een bezweringsformule: 'Nou moet jullie even je ogen dicht doen, kinderen. Mooi. En nou moet jullie je voorstellen, datje in Gelderland bij een of andere oom logeert, op een boerderij... en dan hoor je, als je 's morgens wakker wordt, klokken bimbammen...'

Curieus, dat zo'n voorval na vijftig jaar plotseling weer vlak voor je staat. Een oom op een boerderij...

Nebbisj, wisten ze véél, de kinderen van school tien. Over de hele wereld zijn de Joden verspreid en toch wonen ze allemaal vlak bij elkaar. Onze familie bezat geen boerderijen, ze woonde in gehuurde hokjes. Zó formidabel was echter de hokus-pokus van meester Sikkie, dat we een boerderij zagen, de hond uit het leesboekje blafte, de koe van de muurplaat loeide.

42