Door storm en duisternis

'Wie zijn jullie?'

'Drie Hollanders, we zijn hem gesmeerd. Nu zijn we op weg naar Engeland. En wie ben jij?'

'Boordschutter Sam Parkinson van de Bommenwerper Lancaster 207, vannacht op thuisreis van Berlijn hebben we een klap gehad van het afweergeschut. Alleen de schipper van de kist en ikzelf hebben er het leven afgebracht. We zijn in de richting van Engeland gehinkt maar we verloren steeds meer hoogte. 'We zullen eruit moeten, Sam', zei de schipper. We gooiden deze dinghy uit en toen sprongen we zelf. Ik heb de schipper niet meer gezien. En ikzelf zit al uren te vechten tegen een lek, dat in de rubberbodem van deze opgeblazen worst is gekomen. Ik schep al uren en uren, maar wat ik ervan boven uithoos, komt er van onderen weer even hard in terug en de Noordzee is zo groot. Kan ik bij jullie aan boord komen?' 'Ik ben bang, dat we het niet houden', riep Willem terug, 'vier man is teveel voor zo'n kleine kano.'

'Als ik maar een uurtje bij jullie voorop kan zitten, dan kan ik het gat in de bodem van de dinghy wel plakken. Maar eerst moet het water eruit, en dan moet de rubber goed droog zijn.' 'Proberen maar', riep Dirk.

De Engelsman stapte over. Hij trok de dinghy aan een touw dichterbij. Toen trok hij het lichte geval een eind uit het water. Het rubbervlot liep nu leeg. In de bodem zat een scheur van een goede vijf centimeter lengte.

'Dat repareer ik makkelijk', zei de Engelsman. Hij lachte breed en zei:

'Zeg, weet jullie nou aan welk boek me dit avontuur doet denken?

Drie man in een boot.'

'En we zijn met ons vieren', zei Willem.

'Jawel', zei de Engelsman droogjes, 'maar in dat boek was er ook een hond bij. Drie man in een boot, om niet te spreken van de hond.'

'Hoever zijn we nog van Engeland?'

'Veel te ver om te lopen', grijnsde Sam, 'en als je het moet roeien is het nog altijd meer dan honderd mijl, als ik het goed berekend heb. Maar ze zullen ons wel komen halen.' 'Halen?' vroeg Willem.

"Tuurlijk', zei Sam, 'voordat we de kist verlieten, heeft de schipper

97