HOOFDSTUK VI
Op hoge golven
De zomer van 1941 was in 't land. De dagen waren lang en zonnig. Dirk vond, dat het tijd werd uitvoering te geven aan zijn plan. Terug naar Engeland, dat was het tweede deel van zijn opdracht. Willem was intussen van de schotwond hersteld, maar zijn rechterarm zou nooit meer helemaal in orde komen, hadden de dokters gezegd. Het ellebooggewricht was vernield. Lichte voorwerpen kon hij met de rechterhand nog wel optillen, maar als hij probeerde kracht te zetten, sloeg het scharnier van de elleboog door. David Cohen verlangde er steeds vuriger naar, dienst te nemen bij de Royal Air Force. Hij werd ongeduldig:
'Over een paar maanden is de oorlog misschien afgelopen', zei hij, 'dan heb ik nooit meer de kans om vliegenier te worden.' De drie vrienden hadden besloten, dat ze samen zouden proberen naar Engeland te komen.
Ze waren het met elkaar er ook over eens, langs welke weg ze naar Londen zouden reizen. Lang hadden ze geaarzeld, voordat ze de keus deden. Aanvankelijk waren ze van plan geweest de zuidelijke route te wagen, maar er gingen geruchten, dat de Duitsers de controle op de grens tussen bezet Frankrijk en Vichy-Frankrijk hadden verscherpt. En zelfs wanneer Engelandvaarders die grens ongehinderd hadden kunnen passeren, loerden de gevaren in de rest van Frankrijk met onverminderde kracht. De bevolking van Vichy-Frankrijk was weliswaar op de hand van de geallieerden, maar onder de gendarmerie waren dienstkloppers, die, als het erop aan kwam, nog lastiger waren dan de Duitsers zelf. En er kraaide geen haan naar, wanneer zo'n Franse koddebeier een gepakte Engelandvaarder de Duitsers in handen speelde.
Willem had door zijn vele contacten in het land kennis kunnen maken met een groepje mensen, die een nieuwe weg naar Engeland meenden te hebben ontdekt. Over de Noordzee. Per kano. Er waren al Engelandvaarders aan de overkant gekomen, die op deze hachelijke wijze het grote water hadden weten over te steken. Waarom zouden Willem, Dirk en David het niet eveneens op deze manier
91