Door storm en duisternis

'Ga maar hier op die berg zakken zitten, Willem', zei Dirk, 'kan je je jas uitdoen, of is dat te pijnli jk... wacht, ik help je wel.' Dirk haalde zijn zakmes tevoorschijn en sneed de mouw van de jas met enige moeite onder de schoudervulling af. Daarna de mouw van het colbert. De mouw van het overhemd was gerafeld en vol geronnen bloed. Willem kreunde van pijn tijdens deze handelingen, maar Dirk zei hem, dat hij nog even flink moest zijn. 'Ik heb er geen verstand van', zei Dirk, 'maar als leek zou ik zeggen, dat het nogal meevalt, alles en alles bij elkaar genomen. Kijk, ik geloof datje getroffen bent, toen je je onderarm toevallig omhoog had getild en tegen je bovenarm had aangehouden.' 'Dat klopt', zei Willem, 'ik stond voor het raam met de revolver in de aanslag, en met mijn rug halfschuins naar het venster gekeerd.' 'De kogel schijnt van achteren in de arm te zijn gedrongen en er toen van voren weer uitgegaan. Dwars door het ellebooggewricht, toen je boven- en onderarm vlakbij tegen elkaar aan lagen. Tenminste, dat is wat ik als leek ervan zie.'

Dirk praatte door met de bedoeling, Willem tot kalmte te brengen. In werkelijkheid vond hij de wond er zeer ernstig uitzien. Van de overhemdmouw en zijn zakdoek draaide hij een stevig koord, dat hij boven de wond om de arm legde. Daar stak hij een schroevendraaier doorheen, die hij in het schuurtje had gevonden en nu bond hij de slagader zo stevig mogelijk af.

'Het bloeden zal nu wel ophouden', zei hij, 'probeer maar wat te slapen.'

Veel moeite had Willem daar niet mee, want de vermoeidheid, de emoties en het bloedverlies hadden hem uitgeput. Binnen enkele ogenblikken sliep hij.

Dirk zat naast hem. Ik moet wakker blijven, dacht hij, iemand moet wakker blijven. Als de Duitsers komen, moet er iemand zijn die Willem wakker maakt. Gekke gedachte eigenlijk, zei hij tot zichzelf, waarom moet iemand Willem wakker maken, dat zullen de Duitsers wel doen. Als we hier heelhuids uitkomen, dacht hij verder, zijn we door het oog van een naald gekropen. Hij voelde zich ellendig. Nou niet grienen, Dirk, niet grienen, Willem is er veel beroerder aan toe. Waar zouden vader en moeder nu zijn? En Lien? Zou Lien wel eens in zulke benarde omstandigheden hebben verkeerd? En hoe zou ze zich hebben gehouden? Toen dacht hij opeens

84