Door storm en duisternis

'Ik ga een eindje terug en vraag die geestelijke om hulp.' De pastoor was een oud man met een zachte stem en vriendelijke ogen. 'Eerwaarde', zei Lien. 'Ik heb een vreemd verzoek aan U. Kort en goed komt het hierop neer, dat U vijf mensenlevens moet redden.'

'Kom binnen, kind, hier is de pastorie.'

Gejaagd en haastig vertelde Lien, wie zich in de auto bevonden en voor welke moeilijkheden zij stond.

'Lieve kind', zei de geestelijke rustig. 'Het is niet de eerste keer, dat er voor mensen geen plaats in de herberg is. Een honderd meter verder is een afdak bij een hooiberg, zet de auto daar maar neer. En kom dan met je schaapjes langs het achterweggetje hierheen. Voor de kinderen en de vrouwen heb ik wel een paar veldbedden, dan ga ik met de mannen wel ergens op de vloer slapen.' Ze waren onder dak, maar het werd een nacht om nooit te vergeten. Hartog Leeuwin was door de angsten en zorgen blijkbaar zo geschokt, dat zijn zenuwgestel totaal in de war was. Hij ijlde in zijn slaap. Hij droomde, dat hij in een concentratiekamp werd gemarteld. Als hij wakker schrok - misschien wel honderd keer in die ene nacht - meende hij, dat zijn achtervolgers aan de vensters naar binnen stonden te loeren. Dan wilde hij vluchten. De kinderen sliepen door alles heen, maar de volwassenen deden geen oog dicht. Pas tegen de ochtend kalmeerde Hartog Leeuwin een beetje. Geroerd namen ze afscheid van de pastoor; daarop ging de tocht verder. De chauffeur telefoneerde eerst met zijn vrouw. Dat goede mens had vreselijk in angst gezeten, omdat ze haar man tegen de avond had terugverwacht. Ze vreesde, dat hij door de Duitsers was gegrepen. Lien hoorde, hoe hij tegen zijn vrouw zei: 'Je moet de eerste twee dagen maar niet op me rekenen. Dit vrachtje is veel moeilijker dan ik dacht en er zal niets anders op zitten, dan dat ik het helemaal op hun adresje breng, want anders loopt alles mis.' Toen ze dat hoorde, haalde Lien verlicht adem. Ze had het gehoopt, maar niet de moed gehad het de chauffeur te vragen. Nu kwam hij blijkbaar zelf met het aanbod: hij zou zijn passagiers helemaal naar het noorden van Friesland brengen. 'Ik moet wel', zei hij tegen Lien. 'Als U met dit gezelschap in een trein moet gaan zitten, nou, vergeet dan de rest maar meteen. Met die vrouw en kinderen zou het misschien nog te wagen zijn, maar

53