Door storm en duisternis

schokt, dat hij niet de moed had de hele reis per trein te maken. Na Amersfoort zou hij wel in de trein durven, maar niet eerder. Rauter had bevolen, dat de Joden naar Amsterdam terug moesten keren -en nu overtrad hij dat bevel; als de Nazi's in de trein gingen controleren, zou hij gepakt worden, neen, hij reisde niet dat hele stuk per trein. Dat maakte de opdracht van Lien veel ingewikkelder. En zo reisde Lien Tholen op zekere dag naar het dorpje bij Leiden om daar een 'vrachtje' in ontvangst te nemen. Haar reis naar het noorden met het gezin verliep zeer moeilijk. Ze werden een flink stuk gebracht door iemand uit het dorp, die het had klaargespeeld een vergunning te krijgen om met een oude auto te blijven rijden. Hij bracht hen tot voorbij Amersfoort. Dat gedeelte van de reis was vlot verlopen, maar daarna schenen de moeilijkheden van alle kanten tegelijk te komen. Alle stations op de lijn Amersfoort-Amster-dam waren afgezet, waarom wisten alleen de Duitsers. De mensen vertelden, dat een aanslag was gepleegd op een trein met munitie. Of het waar was, wisten de mensen zelf niet. Andere echter vertelden, dat er een tijdbom in het station Amersfoort werd vermoed. De Duitsers hadden ook het station Amersfoort afgezet. Iedereen, die zich binnen de afzetting bevond, werd aangehouden. Papieren tonen.

'Wat hebt U in dit koffertje?' Fouilleren op vuurwapens. En zomeer. Gelukkig kwam de auto, waarin Lien en het gezin Leeuwin als haringen in een ton gepakt zaten, in de buurt van het station aan, toen de afzetting reeds was gesloten. Ze probeerden niet eens in het station te komen. Dat redde hen van een aanhouding. Nu zat er niets anders op, dan dat de auto hen verder bracht, noordwaarts voorbij Zwolle. Maar de chauffeur was door het gebeurde danig geschrokken en zei, dat hij beslist de hoofdwegen wilde vermijden. Hij vreesde, dat daar streng gecontroleerd zou worden. Hij wist wel een binnenweg, het was wel een eind om, maar het waren wegen, waar ze minder risico liepen. Inderdaad werden ze niet gecontroleerd, maar de chauffeur verdwaalde en daardoor werd die omweg veel en veel langer dan hij had voorzien. De vrouw van Leeuwin hield zich flink en dapper, de kinderen waren moe geworden en sliepen, maar de vader raakte gaandeweg óp van de zenuwachtige angst. In elk mens, die ze in de verte zagen, meende hij een Duitser te zien. Dan dorst hij niet verder en wilde zich ergens verbergen. De

51