Door storm en duisternis

worden. Naarmate het helderder werd, kon hij door de verrekijker de boerderij van Veldhuizen beter zien. Ja, nu herkende hij Lien onmiddellijk.

Die dag werden zijn gedachten voortdurend afgeleid. Onophoudelijk greep hij naar de veldkijker. Even kijken, of Lien te zien was. Een stoutmoedige gedachte ging door Dirks hoofd. Hij verzette zich ertegen.

'Allemaal onzin, Dirkie', zei hij tegen zichzelf. (Mensen die alleen zijn, kunnen gesprekken met zichzelf voeren.) 'Allemaal onzin. Wat jij wilt, is veel te gevaarlijk.' Wat wilde hij dan? Niet meer of minder dan 's avonds de veilige schuilplaats van de schuit verlaten om dwars door de weilanden naar de boerderij van Gijs Veldhuizen te sluipen. Eenmaal daar onder dekking van het duister aangekomen, zou er misschien een mogelijkheid zijn Lien te spreken te krijgen. Niet, dat hij doodgewoon bij boer Veldhuizen binnen zou lopen - neen, zó dom was hij niet. Maar als hij geduldig zou wachten, wie weet moest Lien dan voor een of ander op het erf zijn. Dan zou hij haar zachtjes roepen. 'Allemaal onzin, Dirkie', herhaalde hij, 'denk om je belofte: geheimhouding voor alles en geen onnodig risico lopen. Een geheime agent heeft zijn opdracht uit te voeren, meer niet. Er hangt teveel vanaf. Eén stomme streek van jou en tientallen mensen kunnen hun leven verliezen. Je bent soldaat. Je vecht in de vuurlinie. Geen flauwe grapjes, Dirkie.'

Zo trachtte hij zichzelf de gehele dag te weerhouden van een daad, die als een grote verleiding lokte. 'Je moet sterk zijn, Dirkie.'

Maar toen de schemering begon te vallen, trok hij zijn jas aan en wipte van de schuit af.

'Och joh', zei hij tegen zichzelf, 'niemand die me ziet en door één keer naar de boerderij van Gijs te gaan, zal Engeland de oorlog niet verliezen.'

De tocht door de drassige weilanden lag achter hem. De afstand was in werkelijkheid groter gebleken dan hij had geschat. Nu naderde hij de hofstede. De gordijnen voor alle ramen waren potdicht. Er ontsnapte geen lichtstraaltje. De hond op het erf deed onrustig. Zo dadelijk gaat hij blaffen, dacht Dirk.

42