Door storm en duisternis

HOOFDSTUK II

'Hier koffiedik...'

Willem en Dirk trokken op de fiets dwars door de polder, langs allerlei omweggetjes naar Uithoorn. Daar lieten ze hun karretjes bij een kennis achter. Ze namen de bus naar Utrecht en van die stad uit hobbelden ze met boemeltreintjes naar het Noorden. Ze koersten aan op een adres in Friesland.

Zittend in de trein had Dirk ruimschoots gelegenheid na te denken over de dingen, die achter hem lagen, en vooral over de taak, die hem nog wachtte. Toen in Londen was besloten, dat Dirk naar Nederland zou gaan, had hij uitvoerige en zeer nauwkeurige orders meegekregen. Hij had wel een vaag vermoeden, dat er enkele agenten voor hem waren gegaan, maar hun namen kende hij niet. Hij had hen nog nooit gezien. Hij wist ook niets van hun opdrachten. Hem (en natuurlijk ook zijn voorgangers) was bijzonder scherp ingeprent, dat een geheime agent zich met niets anders heeft te bemoeien dan met de uitvoering van zijn opdracht. Zijn opdracht was in de eerste plaats te weten te komen of de ondergrondse strijd tegen de Duitsers een omvang en betekenis van enige waarde had; en zo neen, wat er dan gedaan kon worden om dat geheime verzet te steunen? Verder moest hij proberen de geheime radio-zender van Janus Droesem op te graven. Die zender lag begraven op het eilandje Rozenburg bij Rotterdam.* Als hij een goede en vertrouwde marconist kon krijgen om de geheime zender te bedienen, moest hij dat doen, maar anders... Dirk zelf had in Londen geleerd hoe men zo'n zendertje bedient, hij kende de codes, eventueel kon hij altijd voor marconist spelen.

De geheime zender lag op het eilandje Rozenburg begraven, precies op de plaats, die Janus Droesem had opgegeven. Het transport van het niet omvangrijke, maar toch vrij zware apparaat was een probleem op zichzelf geweest. Maar voordat ze op reis gingen hadden Willem en Dirk het bericht gekregen, dat de zender veilig en wel op een adres in Friesland was gearriveerd.

Over dit deel van zijn opdracht kon Dirk tevreden zijn, maar als hij * Zie 'Tussen speurders en spionnen' blz. 177

29