Door storm en duisternis

Baas Geldrop werd naar een groot vertrek gebracht. Er stond een bureau met een stoel er achter, opzij van het bureau stond een andere stoel. De kamer was donker, alleen op het bureau brandde een lamp.

'Zitten!' brulde de officier.

Een felle, sterke lamp draaide hij zó, dat het licht recht in het gezicht van baas Geldrop scheen. Het stak in zijn ogen als een giftige pijl. Hij werd onzeker. De gehele wereld scheen om hem heen te draaien.

Nou moet ik rustig blijven, dacht baas Geldrop, ik moet maar aan één ding denken, ik weet niets, ik heb niets gezien of gehoord, ik weet niet wat ik moet bekennen.

De Duitse officier keek vanuit zijn eigen halfduister het helverlichte slachtoffer voor hem aan. Lang en onderzoekend. Baas Geldrop hield zijn gezicht strak. Hij probeerde onverschillig te blijven kijken. De pijn van de mishandelingen was nu niet zó schrijnend meer; een dof en dood gevoel was tegen zijn benen opgekropen en had bezit genomen van zijn gehele lichaam.

18