Door storm en duisternis

tegen het eind van november verscheen er inderdaad een officieel communiqué, waarin werd meegedeeld, dat de heer Kerstens en Van Mook uit Indië naar Londen waren gekomen en door de Koningin waren benoemd tot ministers in het kabinet Gerbrandy. Spoedig verschenen na deze twee heren verschillende hoogwaardigheidsbekleders en hoge ambtenaren uit Indië, die naar Londen waren komen vliegen om de regering bij te staan. 'Dat ziet er niet zo best uit', zei Willem, 'maar aan de andere kant zijn er nog heel wat lichtpunten. Ik heb dezer dagen een beetje zitten babbelen met een marine-officier, die destijds in Indië mijn vader nog gekend heeft. Die knaap zegt, dat de Jappen geen schijn of schaduw van een kans hebben en dat ze dit in Tokio drommels goed weten. Kijk, zegt die marineman, in onze tijd kan een oorlogsvloot niet verder dan tweeduizend mijl van haar basis met succes opereren. Als de Jappen Indië willen inpikken, kunnen ze dat niet van hun eigen Japanse bases doen. Dan zouden ze Singapore moeten bezetten en stel je maar gerust uitje hoofd, dat hun dat kan lukken, want tenslotte ligt een belangrijk deel van de Amerikaanse vloot in Pearl Harbour en zolang die vloot er is, behoeven de Jappen niet over Singapore te dromen. Trouwens, Singapore zelf is onneembaar, zegt die knaap en zo'n man kan het weten.' 'Dat verhaal heb ik eerder gehoord', zei Gerard, 'je kunt van elke Amerikaanse journalist hetzelfde horen. De Amerikanen hebben echt het gevoel van: ons kan niks gebeuren. Nou, laten we daar dan maar op vertrouwen.' 'We zullen dat wel moeten', zei Willem.

In de eerste week van december was de Kreeft jarig. Hij had een stuk of wat vrienden en kennissen genodigd om op de avond van zondag de zevende in zijn flatje een bescheiden fuifje te komen bijwonen. Dirk, Willem en Gerard behoorden tot de geïnviteerden. Het was bitter koud, toen de vrienden zich die avond door de Lon-dense straten spoedden op weg naar de gezelligheid. De sneeuw lag dik. Het vroor dat het kraakte. De wegen waren spiegelglad. Het verkeer vorderde slechts langzaam.

Maar in het flatje van de Kreeft was het gezellig, ouderwets Hollands gezellig, zei Dirk tegen de gastheer en hij meende het. Er waren wat ambtenaren van de regering en behalve de vrienden, was er

120