Door storm en duisternis

van de wereld en omliggende planeten behoorde. Als je hem geloofde, waren er Ewers geweest, nog voor Adam en Eva. Zijn vrouw en kinderen woonden in het Spa-hotel, vlakbij het kosthuis van Dirk en Willem. Als ze een beetje royaal bij kas waren, dronken de drie jongens daar wel eens een kopje koffie. Het was bij zo'n gelegenheid, dat commandant Ewers met hen kennismaakte. Hij had reusachtige belangstelling voor hun wederwaardigheden in bezet Nederland.

'Waarom komen jullie dat niet eens een avond in de cantine aan alle mannen vertellen?' vroeg hij.

Dat wilden de jongens wel, maar hun Engels, hoe moest het daar mee?

'Och wat', zei commandant Ewer, 'als ze mijn Schotse dialect verstaan, zullen ze met jullie ook geen moeite hebben.' Het werd een prachtige avond. De mannen van de R.A.F. en ook de Amerikanen toonden een gretige belangstelling voor alles wat de jongens te vertellen hadden. Ongelooflijk zoveel als die mensen wilden weten.

'Mannen', zo sprak commandant Ewer de manschappen aan het slot toe, 'na wat we vanavond gehoord hebben, begrijpen we eens temeer hoe noodzakelijk het is, dat het vasteland van Europa van het Nazi-beest wordt bevrijd - en dat is onze taak, ook in de komende uren.'

Ook in de komende uren - want onmiddellijk nadat de bijeenkomst was geëindigd, vertrokken tien bommenwerpers om zich elders boven Engeland bij een groot eskader te voegen, dat in de komende nacht boven Duitsland zou gaan bombarderen. De bemanningen van die tien bommenwerpers stonden bij elkander te babbelen.

'Ik vind het een éng idee', zei Dirk zachtjes tegen Willem, 'die mannen kruipen zo meteen doodbedaard in hun vliegtuigen, terwijl ze weten, dat ergens boven het vasteland de kogels klaar liggen, die zullen proberen hen straks omlaag te halen. En wiskundig zeker kun je weten, dat een aantal van hen niet zal terugkeren.' 'Ze maken grapjes, alsof het een schoolreisje is, waarvoor ze zich gereedmaken', zei Willem. David, die deze woorden had gehoord, zei echter: 'Vergis je niet, zoveel heb ik er nu langzamerhand wel van begrepen,

114