Joden in nood!

breede gelaat vallen de oogen het eerst op; zij zijn, voor dit land, licht van kleur. Die oogen kijken niet verstandig: zij zijn leep! Het voorhoofd is hoog en breed; toch spreekt uit dit gelaat meer dierensluwheid dan intelligentie. De baard is grijs, bij wit af.

Spira hangt, met een vergeefsche poging om bevallig te doen, in een wijden leunstoel. De ״gabbe" met twee chassis dim leunen, de gelaten vol devotie, over een canapé. Het komende gesprek interesseert hun merkbaar.

„Zoo, dus u komt uit Holland", begint de rebbe minzaam, „ik heb onlangs een Hollandsche dame hier op bezoek ge־־ had. Zij werkt aan het gezantschap in Praag.... ja, ja, van

adel was ze----een gravinnetje of zooiets."

Ik kijk een oogenblik den „gabbe" aan; hij kleurt onder zijn zwarten baard, de schoelje! Zoo, zoo, meneer de „gabbe", dan heb je mij dus geen tien minuten geleden in den gang staan voorliegen. Toen heb je verteld, dat niemand minder dan prinses Juliana bij Spira op bezoek was; dat zij hem een vacantie in haar Scheveningsche villa had aange־ boden, maar dat de heilige man die geweigerd had, nade־ maal Juliaantje geen „kosjere" keuken voert.

De rebbe bestudeert mijn naamkaartje en begint een ge־־ sprek over Nederlandsche namen. Hij spreekt vloeiend en beschaafd Duitsch en voert de nietszeggende conversatie van een net gezelschap.

Alles goed en wel, rebbe, maar voor flauwe praatjes heb ik straks je „gabbe'* niet de hand gedrukt.

„Wat is uw meening over den toestand, Herr Ober? rabiner?.... schrikkelijk nietwaar.... en een uitweg weet niemand. Men praat over staatssteun.... en over emigratie ....wat denkt u eigenlijk van het Zionisme?"

Dat is — ik ben 't mij terdege bewust — een gevaarlijke vraag aan dezen beruchten en heiligen Zionistenvreter. Hij kijkt leep en zegt: „Ach----Zionisme.... wonen de Joden hier, zijn ze pro־