Joden in nood!

״Je kneep 'm anders geducht!"

״Natuurlijk! Wie zit hier nu niet in zijn rikketik? Dacht je, dat het den Roemeenschen douanen wat kan schelen of je smokkelwaar bij je hebt. Wat is smokkelwaar? Alles wat zij

aanwijzen! Ze villen je, doodgewoon. Beste man---- de

ambtenaren in Roemenië hebben in een half jaar geen salaris

gekregen. Weet je waarom of ze in dienst zijn gebleven----

nogal wiedes, om te kunnen gappen! Hier is elke burger een stuk wild, waarop ambtenaren jacht maken. Ze laten je aan de grens betalen tot je d'r draaierig van wordt en als je tijdens de visitatie met je oogen knippert, stelen ze onder־ tusschen nog je spullen uit de koffers bovendien."

Ons sterk voelend door het gewichtige Vrijgeleide in den binnenzak van mijn colbert, drentelen we nu den loopgang door, de douanen achterna.

In een eerste klas coupé zit een jong meisje. De roover־־ bende vult de geheele afdeeling. Veertien handen graaien in de koffers. Het meisje hangt onverschillig in een hoekje, kijkt met koude oogen naar de mannen, die er een infantiel genoegen in scheppen om met allerlei intieme vrouwelijke kleedingstukken te wapperen.

In elke coupé ritselt bankpapier: er wordt vandaag veel achterstallig salaris geïnd.

Nu rolt de trein weer verder. De Roemeensche conducteur verschijnt. Een kaartje van de grens tot Cernauti heb ik niet, maar, buigend als een hoveling, onthult hij mij, dat ik bij hém best terecht kan. Kost drie Nederlandsche guldens! Dat is veel en veel te veel voor dat korte eindje, maar enfin, hier zijn ze. De conducteur steekt het geld in zijn veilige broekzak. Ik wacht geduldig op mijn kaartje!

״Een kaartje?" zegt de conducteur; ״in de Roemeensche treinen worden de kaartjes door den conducteur ingenomen." De smakker!

De officieele geldwisselaar komt nu in de coupé. Ik betuig hem mijn verlangen om Poolsch geld in te ruilen voor papie־