Joden in nood!

ren Leys. Hij neemt mijn zilveren Zlotys, bijt er eerst op, gooit ze daarna eenige malen op het metalen tafeltje. Dan pas zegt hij, dat hij wisselen zal: ze zijn dezen keer niet valsch gebleken!

Hoog op de bergen verschijnen nu de lichtjes van Cer־ nauti. Het is halfdrie in den nacht. De trein is geducht over tijd. Ik neem afscheid van Mister Isaacson. Hij drukt mij de hand en zegt met een grijns:

״Nou moet je niet denken, dat heel Roemenië zoo is hoor! In werkelijkheid is 't nog veel erger!"

Er is een geschikte manier om aan den weet te komen welke bewoners van Cernauti langer dan vijftien jaar in de stad verblijf houden. Je gaat met hen praten over de stad en als zij dan tranen in de oogen krijgen, behooren zij tot de oorspronkelijke inwoners.

Cernauti heette vroeger Czernowitz. Toen was het Oosten־ rijksch en zindelijk. Er stond een bloeiende universiteit. De stad was een centrum van cultureel leven in de Boekowina.

Czernowitz werd echter het slachtoffer van Roemenië's krijgsgeluk; voor straf heet het thans Cernauti. Roemenië hield het met de Entente, maar was even begeerig naar Rus־ sisch als naar Duitsch gebied. Ten pleiziere der Roemeensche imperialisten verloren de Centrale Mogendheden den oorlog en maakten de Bolsjewieken revolutie. Zoo kreeg Roemenië van Hongaarschen én van Russischen kant meer grond, dan het zelf ooit had bezeten.

Nu zit de Roemeensche regeering al meer dan tien jaren in Boekarest met de handen in het haar. Zij balkaniseert de eens beschaafde gebieden. Het is de eenige daad van haar beleid, die succes heeft gehad.

In twaalf jaren tijds is aan de Boekowina geen halve Dol־ larcent ten koste gelegd. De wegen zijn in puin gereden; er zijn straten, die uitsluitend begaanbaar zijn met hooge lies־ laarzen aan de beenen. De bevolking is verruwd. In de beste

50