Joden in nood!

״Als wij met ons tweeën elk veertien uur per dag werken, verdienen wij samen twintig Zloty per week." Twintig Zloty, dat is zes harde guldens, lezer! En deze menschen gaat het nog, betrekkelijk, goed: zij be* hooren niet tot de vijftigduizend werkloozen, die thans doel־ loos door de straten van Lodz dwalen.

Met zes gulden in de week kan een gezin van zeven monden althans nog in leven blijven. De werklooze huiswevers ontvangen niets, niets, niets!

Is er dan geen werkloozenvoorziening in Polen? Natuurlijk is die er! Maar daaronder vallen slechts arbeiders, die werk־־ zaam waren in bedrijven met een personeel van meer dan vijf man. De Joodsche huiswevers zijn hun eigen baas — zoo heet dat! — en zij mogen wachten op de particuliere lief da* digheid.

Uren lang dwaal ik door Ballut. In de Piepzrowa, in de Zarowia, nergens is het beter, overal is elke woning gruwelij־ ׳ker dan de vorige. Maar dan moet ik toch ook de woningen der Poolsche textielarbeiders zien. Mijn gids brengt mij dus naar Chojne. Ook daar is ellende, ook daar groote gezinnen in kleine bedompte kamers. Ook in Chojne armoede, zooals Westersche verbeeldingskracht zich niet denken kan. Toch is er verschil tusschen Chojne en Ballut. In de Poolsche wijk vreet de kanker der huisindustrie niet aan de gezondheid en het geluk der menschen. Nietwaar, de Poolsche arbeiders

mogen immers op den Sabbath werken____!

Mijn gids vindt, dat ik behoefte heb aan wat opmontering. Van een, betrekkelijk, aardig woningblok der communistisch getinte linker״־־Poalei Zion"*groep, brengt hij mij naar Pole« sche Konstantynowskie, waar het gemeentebestuur nieuwe huizen deed verrijzen. Eén kamer, slaapkamer, bad en keu?

ken----dat is in Polen een paleis.

„Wonen hier arbeiders, meneer de gids?"

„Arbeiders? Nee____ hoogere ambtenaren, leeraren en

zoo. Arbeiders kunnen de huren niet opbrengen."

32