Joden in nood!

In de kranten staan advertenties. Overal prijken op־ roepen: ״Kupuje wyrobe krajowe", koop producten van eigen bodem. Een groot deel, een steeds grooter wordend deel, vertaalt die leus aldus: ״Koopt alleen maar bij Polen". Handige zakenlieden knoopen in hun reclame bij deze leuze aan. In hun etalages, in hun winkel, op duidelijk zichtbare plaatsen, prijken schildjes: ״firma chriescijanska", christe־ lijke firma. Nu kunnen de Polen, die alleen maar van eigen bodem willen koopen, niet verkeerd loopen.

Maar volkomen sluit de ring nóg niet. Er is immers altijd een gat, waardoor de Joodsche kleinhandelaar ontsnappen kan aan den greep van den boycot: hij is het goedkoopst. De heer des huizes kan zoo anti־Joodsch zijn als hij wil, moeder־de־vrouw weet wel, dat zij bij de tienduizenden Joodsche kooplieden tegen concurrentieprijzen koopt. Haar zijn de paar Zloty in de portemonnaie liever dan de schoonste leuzen van haar man.

Dat zuchtje lucht moet den Joden dus ook nog worden afgesneden!

In fabrieken en op kantoren vormen zich hoe langer hoe meer centrale inkoopvereenigingen voor het personeel. Veel Joden zijn er niet lid van deze inkoop־coöperaties: de in־ dustrie weert hen, de officieele banken eveneens, ambte־ naren worden zij niet. Het ligt dus voor de hand, dat deze personeels־coöperaties met overweldigende meerderheid besluiten om haar waren niet meer van den Jood te be־ trekken. Zoo zorgt de collectiviteit voor de zuiverheid der individuen.

De weg naar de industrie is hem afgesneden, in den handel kan hij verkommeren, dus grijpt de bedreigde Jood naar de vrije beroepen. Hij wil advocaat worden, dokter, ingenieur.

Halt! Nog is Polen niet verloren! Er zijn nog professoren!

Ik zit tegenover een wethouder van een groote provincie־

16