Joden in nood!

HET VOLK

itler heeft in Duitschland het antisemitisme van geestestoestand gemaakt tot politieke leuze. In Polen doet men het anders: daar is Jodenvervolging het eerste en voornaamste punt van het economisch crisispro־־ gram. Het antisemitisme heeft in Polen zijn dierlijken vorm verloren. Het is in 1932 beschaafder dan in 1905, dus lang־ zamer van werking, maar gruwelijker.

Polen is een overwegend agrarisch land. De landbouw־־ crisis striemt. De koek, die het Poolsche volk in leven moet houden, is klein geworden, zeer klein. Als de Polen van dien kleinen koek nog genoeg willen krijgen om niet te sterven, is er een vernuftige oplossing: laat de Joden ver־־ hongeren, boycot den ״zyd"!

Die leuze wordt met energie uitgedragen in het Pool־ sche land. Niet door de regeering, die immers geld noodig heeft van het buitenland.

De groote stuwkracht van het antisemitisme is de Nationaal Democratische Partij, perfect georganiseerd, en in de oppositie tegen de Pilsoedskiregeering, omdat die naar haar smaak nog veel te vriendelijk is voor de Joden. De hulptroepen van deze beweging komen uit den handel־־ drijvenden middenstand, die de concurrentie van den gewieksten Joodschen handelaar vreest.

Op de markt in Czestochowa klampt een bloedarm rachitiskindje mij aan: „Eenige groschen voor het Bais Lechem, prosze pana", een aalmoes ten bate der Joodsche behoeftigen, die voor de komende Paaschdagen geen ritueel brood kunnen koopen.

Een straat verder stopt een student mij een strooibiljet in de hand: „Boycot de Joden!" Laat de Joden dood־־ hongeren.

Zij behooren bij elkander als gevolg en oorzaak, dat bedelende kind en de branieachtige student.