Daar zaten wij, impressies over 'Londen '40-'45'

de horde wolven. Ze hielden een groep van veertig of misschien wel meer duikboten die een eind achter het konvooi aanvoeren in één commando bij elkaar. Op bevel schoten telkens vijf duikboten uit de ‘wolves pack’ naar voren. Deze vijf besprongen het konvooi als het ware van alle kanten tegelijk, ze vuurden hun torpedo’s af en lieten zich daarna weer snel afzakken naar de horde ver achteruit. Dan sprongen er uit het pak wolven weer vijf andere naar voren die dezelfde aanvalstactiek volgden. Voor de bemanning van de konvooischepen betekende dit een ononderbroken spanning. De bedoeling was niet alleen de verdediging te demoraliseren, maar ook de voorraden dieptebommen, het afweergeschut en de andere verdedigingsmiddelen uit te putten.

Al werd inderdaad het uiterste van mensen en materiaal gevergd - de successen van de Duitsers waren betrekkelijk gering.

Daarop zetten zij de tweede fase van de aanval in. Terwijl onder water de duikboten de schepen volgens de tactiek van de horde wolven bleven bestoken, kwamen van de Noorse vliegvelden de Duitse bommenwerpers in dichte drommen opzetten. Koste wat het kost, de wapenzendingen voor Rusland moesten vernietigd worden. Verschillende schepen van het konvooi hadden reeds zware averij opgelopen, andere waren gezonken. Maar, wonder boven wonder, de ‘Paulus Potter’ was nagenoeg ongedeerd door het zware bombardement heengekomen. De nacht bracht geen rust. De duikboten vielen onophoudelijk aan. Duitse vliegtuigen bleven boven het konvooi hangen, kennelijk met de bedoeling de positie te bepalen voor nieuwe aanvallen, wanneer het wat lichter zou worden. Ofschoon het midden in de zomer was, daalde de temperatuur in de Noordelijke Ijszee ’s nachts ver beneden nul.

Toen de ochtend gloorde, hervatten de Duitsers hun aanvallen met ongebreidelde kracht. Behalve met onderzeeërs en bommenwerpers, bestookten ze de schepen van het konvooi nu met de boordkanonnen van laagvliegen-de vliegtuigen. Weliswaar hadden de schepen zelf van deze boordkanonnen betrekkelijk weinig te lijden, maar deze beschietingen vergden het uiterste van de mannen aan het afweergeschut. Het duurde dan ook niet lang of de eerste gewonden aan boord van de ‘Paulus Potter’ zakten ineen. De Duitse aanvallen met boordwapens waren niet langer te weerstaan. Het konvooi kreeg het bevel met behulp van al het geschut aan boord van alle schepen, als het ware een stalen koepel boven de bedreigde vloot te spannen. Een paar uur lang probeerden de Duitsers door die koepel van gloeiend staal heen te breken. Tien Duitse machines gingen verloren. Toen de avond viel stoomde het konvooi, zwaar gehavend, nog steeds op zijn vastgestelde koers. Rusland moest wapens krijgen. Uncle Joe kon er niet zonder.

82