Daar zaten wij, impressies over 'Londen '40-'45'

mica. Een enorme business, want die delfstof is nodig voor de oorlogsindustrie. Hij verdient veel geld. Dat is zijn vrouw trouwens aan te zien. Ze heeft het figuur van een wulps vliegtuig-moederschip, is met goud en zilver en diamanten behangen als een kerstboom. Ze neemt haar hele juwelenschat elke avond mee naar de kelder. Veel mensen lopen met kapitalen in bankpapier in een zakje op hun blote lijf. Draag uw hele hebben en houwen bij U en verdrijf zó de onzekerheid! De mica-man en zijn vrouw hebben een zeer Engelse naam, maar in ons gezin lijden we aan een familiekwaal: we verzinnen voor iedereen bijnamen. Het mica-mannetje en zijn vrouw noemen we: mister en missis Diamant.

De zonderlingste keldergasten zijn een man en een vrouw die we de eerste avond al raar vonden. Zij boven-de-maat groot van gestalte; of het nu komt doordat zij zo groot is, dan wel omdat hij werkelijk klein van stuk is, maar als ze naast elkaar staan, lijkt het span een dwerg en een reuzin. We noemen ze: ‘Half Watt en Heel Watt’. Het rare aan dat tweetal is, dat ze geklééd slapen. Nu doet iedereen dat, maar in de schuilkelder slaap je in een speciaal pakje. Een soort warme overall, die ze heel karakteristiek een ‘sirene-suit’ noemen (Churchill heeft de naam bedacht).

Half Watt en Heel Watt slapen echter in hun gewone pakjes. Zij in de jurk die ze overdag aan heeft; hij in zijn colbertje. Het onbreekt er nog maar aan, dat hij en zij met een hoed op naar bed gaan. Het allerzonderlingste is echter, dat die twee naast elkaar slapen; onder één deken. Zoiets doet een ouderwets echtpaar thuis, maar niet in een schuilkelder. Shocking! In het begin heeft iedereen gedaan, alsof hij de vreemde gedragingen van het tweetal niet opmerkte. Maar nu is de gemeenzaamheid tussen de bewoners al zover gegroeid, dat de buren van de dure flats met elkander over Half Watt en Heel Watt praten. Ze roddelen, doodgewoon roddelen. ‘Die twee horen hier eigenlijk niet. Hij is bediende op ’t kantoor van de maatschappij die ons flatgebouw exploiteert. Hij heeft verlof van onze kelder gebruik te maken.’

‘ ’t Is een schande’, zegt moeder Diamant.

Later op de avond, beter gezegd vroeger in de nacht, gaan de mannen wat apart zitten. Er wordt over zaken gesproken. Mister Diamant zegt dat hij een paar boerderijen heeft gekocht. Een flink eind de kant van Bristol op, een kilometer of vijftig buiten de stad.

‘De boer kan er rustig op blijven zitten en zijn werk doen. Ik heb in het huis kamers laten ontruimen voor mij. Als de oorlog in de stad te erg wordt, ga ik naar de boerderij’, legt Mister Diamant uit.

‘Wat doe je met die andere boerderijen?’ vraag ik, ‘een mens kan toch maar op één boerderij tegelijk zijn.’

Medelijdend gegrinnik bij de anderen. Goedhartig legt Mister Diamant

74