Daar zaten wij, impressies over 'Londen '40-'45'

volken - en vooral omdat de daden van de brave vechtjas voor het nageslacht bewaard dienen te blijven - daarom ga ik uit de rijke voorraad herinneringen eentje plukken, waarin hij min of meer het middelpunt vormt. In het verhaal dat ik nu ga vertellen, zit geen spiertje politiek, en toch is het leuk. Het is een Sinterklaasavond-verhaal dat in Londen speelt, anno december 1944. Elk jaar organiseerde Katwijk aan de Theems een Sinterklaasfeestje voor de kleuters, maar de groten kwamen ook. Waarom? Omdat elke gezelligheid nu eenmaal een hoogtepunt moet hebben. Elk jaar dachten de dames en heren aan een Sinterklaasfeest. Op echt-Hollandse wijze. Met pepernoten, van Rosin de Italiaanse koekebakker in Poland-street. Met vrijers van taai-taai, fabrikaat Monnickendam in de East End. Met drankjes die een goed-Nederlandse naam (anno 1760) droegen en nochtans in Argentinië waren gestookt, de moderne techniek staat voor niets en afstanden zijn er niet meer.

Dat werd elk jaar een deftig Sinterklaasfeest. Het officiële. Bij traditie was elk jaar een hoge meneer van Buitenlandse Zaken Sint. De man torste een rijzige gestalte door dit leven. Ambtshalve beschikte hij over een waardige stem met nobele Haegse accenten. Zijn gehele afkomst, opvoeding, opleiding en carrière waren erop gericht geweest dat hij eens een ideale Sinterklaas zou worden. Hij heeft het corps diplomatique nooit schande aangedaan. Ofschoon... die ene keer, bijna.

De deftige had zich tussen de middag in de kamer van minister van Kleffens verkleed. Daar kreeg hij het telefoontje, dat de taxi beneden in Stratton Street was voorgereden om hem naar het feest te brengen. Hij verliet dus in Sintengewaad statig en waardig het ministeriële vertrek. De bode van de Minister was een Engelsman. Die Cerberus zat ook tijdens de koffiepauze op zijn post staatsgeheimen te bewaken. Weet zo’n Engelsman veel van de Nederlandse Sintermenikkel. Hij had een ambtenaar zien binnengaan, dat was niets bijzonders. En nu kwam de Bishop of Canterbury de deur uit. De Engelsman, ook niet van gisteren, liet zich subiet op de knie zakken en vroeg om de zegen. Sinterklaas legde zijn hand op het hoofd van de gelovige en sprak de meest toepasselijke woorden, die hem op dit kritieke ogenblik te binnen schoten:

‘Zie ginds komt de stoomboot’

De Engelsman stond op, keek enigszins verbouwereerd. Maar de guitige Bishop of Canterbury was reeds voortgeschreden langs de corridor en verdween in de lift. Ik heb wel eens gedacht: zó komen eenvoudige gelovige lieden aan hun verhalen over valse verschijningen...

Maar ik ben, door die deftige Sinterklaas, afgeleid van het eigenlijke verhaal dat ik wilde vertellen. Het schone verhaal van de Sinterklaasavond 1944 in Londen. In Oranje Haven.

56