Daar zaten wij, impressies over 'Londen '40-'45'

heel wat nageslacht-trots in de wereld, die op een minder eerbaar verleden probeert te gedijen.

Zijn belevenissen laten zich weliswaar gemakkelijk vertellen, maar geloof maar dat zulke grapjes geld kosten. De sigaretten en de worsten voor de helle-honden wogen in de portemonnaie van monsieur Jean Desbonnets niet zo zwaar, maar het dag-in nacht-uit zwabberen met de Duitsers, de reizen naar de plaatsen aan de grens, de contacten met de passeurs - al deze duizend-en-een kleinigheden vraten geld. Als Sally mensen uit de benauwenis naar de vrijheid hielp, onderzocht hij discreet hun financiële capaciteiten. In het metier van tapijten-handelaar noemt men dat: de klant taxeren. Wie geld kon missen, betaalde een bijdrage in de gemeenschappelijke kosten, tegen behoorlijke kwitantie, wie het niet had, werd gratis geholpen.

En alles heeft Sally later keurig afgerekend en verantwoord.

Ten slotte begon het verblijf in Vichy-Frankrijk zelfs Sally té benauwd te worden. Hij had meer dan een vaag vermoeden dat deze of gene Franse autoriteit van zijn ware identiteit op de hoogte was. Zijn redenering was zoals altijd geniaal van simpele logica:

‘Iets wat ik alleen weet, weet niemand. Maar wat een ander van mij weet, dat weet de hele wereld.’

Sally had bovendien nog een andere reden om de vrijheid te verkiezen. Zijn werk tot redding van vluchtelingen had hem in aanraking gebracht met enkele delen van het Nederlandse consulaire en diplomatieke corps. Hij vond ’t maar een rare troep, de goeden niet te na gesproken, noch hun efficiency noch de wil om mensen te helpen. Met een omvangrijk dossier omtrent anderen en valse papieren voor zich zelf vertrok Sally op zekere dag naar Spanje. Op een of andere manier speelde hij het klaar snel naar Londen door te komen en daar verscheen hij op zekere dag in mijn kamer, geïntroduceerd door een gemeenschappelijke kennis.

‘Ik ben Sally Noach’.

Maar toen was de Londense carriere van deze merkwaardige Zutfenaar al een week oud. In die ene week verwierf hij een zeer karakteristieke reputatie. Dat moet ik nu eerst vertellen.

Het zou overdreven zijn te zeggen dat Sally in Londen met gejuich werd ingehaald. Dat had hij trouwens ook niet verwacht. De faam, dat een lastige horzel op komst was, had Londen al bereikt voordat Sally in Lissabon in het vliegtuig stapte. Eenmaal in Spanje had Sally tegen deze en gene er beslist geen staatsgeheim van gemaakt dat hij een stevig dossier met klachten had gevormd. Zwijgt het voort. In de verbeelding van sommige vreesachtige lieden in Spanje en Portugal was het klachtenboek aangegroeid tot

52