Daar zaten wij, impressies over 'Londen '40-'45'

controleren of-ie past. Fimmen heeft me die sleutel zelf gegeven.’ De wijze vakverenigingsmannen keken Janus zeer leep aan.

‘Kijk eens, jochie... iedere linke jongen kan van het slot van Fimmen een was-afdruk nemen en er een sleutel bij laten maken. Dacht je dat we daarin vliegen?’

Janus keek beteuterd. Wat moest hij doen? Hij ging naar huis, naar zijn vrouw. Een week lang dacht hij over zijn opdracht ernstig na. Potver-hier-en-daar, ze moesten hem toch geloven.

Hij ging opnieuw naar het kantoor van die vakbond.

‘Daar ben ik weer.’

‘Dat zien we.’

‘Ik kom uit Londen en ik heb een paar belangrijke boodschappen voor jullie.’

‘Geen bliksem mee te maken. Jij bent op een vaartje uit. Centjes pikken hè. Opdonderen en gauw...’

Janus ging, moedeloos. Hij besloot de hele zaak op te geven. Maar zo eenvoudig ging dat niet. Want die schrandere mannen in dat vakverenigings-kantoor gingen diep zitten nadenken. Ze wisten opeens heel zeker dat die malle Janus een provocateur was, een vent door de moffen op hen afgestuurd. Wat moesten ze doen? Toen zei iemand resoluut:

‘Laten we die moffen een slag voor zijn en ze vertellen, dat zich een vent uit Londen heeft gemeld.’

Dat deden ze. De Duitsers zochten Janus op. Het was september 1940 en met de gedachte dat er een geheime agent uit Londen kon zijn gekomen, waren de Nazi’s blijkbaar nog niet helemaal vertrouwd.

Linke Janus zag subiet door zijn ondervragers heen, alsof ze van glas waren.

‘Oh... dat verhaal. Daar geloof jullie toch zeker niks van. Ik ben een werkloze zeeman. Ik moet een paar centjes hebben voor mijn gezin. Toen dacht ik: laat ik die lui dat smoesje vertellen. Misschien tippelen ze erin... maar ze waren slimmer dan ik, ha, ha, ha...’

De Duitsers lachten ook, ha, ha, ha. En daarmee was het verhoor afgelopen.

Toen ik dit verhaal na de bevrijding hoorde, leek het me ongelooflijk. Ik heb het gecontroleerd. Het is van begin tot eind volstrekt waar.

Janus heeft de hele oorlog in Nederland gezeten, en geen centje last gehad, geen krimpie pijn.

Herfst 1940 hadden de góden op de Olympus van Whitehall een merkwaardig onderwerp voor hun gesprekken: de zwarte zenders. De naam van het genie, dat deze zenders heeft uitgevonden, heb ik nooit te weten kunnen

40