Daar zaten wij, impressies over 'Londen '40-'45'

baseerd op het Evangelie van Johannes in de Statenvertaling. Verder was zijn opdracht contact te zoeken met enkele figuren uit de vakbeweging. Heel voorzichtig natuurlijk. Via die aan te werven marconist zou dan een draadje tussen vakbeweging en Londen gesponnen kunnen worden.

‘Hoe zullen ze geloven, dat ik geen jenne-maker ben?’

Edo Fimmen, ook van de Transportarbeiders-Federatie, vond een vernuftige oplossing.

‘Kijk jong, dit is de sleutel van mijn huis in Bussum. Die kun je alleen maar van mij hebben gekregen. Van niemand anders. Iedere vakbewegingsman in Nederland weet dat ik in Londen zit. Als ze twijfelen, kunnen ze de sleutel op mijn huis proberen,... dat is je alibi.’

‘Klopt’ zei Janus. ‘Klopt als een zwerende vinger.’

Vervolgens werd hij uitvoerig ingelicht over de manier waarop hij naar het bezette vaderland zou gaan. Een speed-boat zou Janus plus een oude sloep naarde kust brengen. In het holst van de nacht zouden sloep en Janus over boord worden gezet, een flink eind uit de wal, maar recht voor het gat van Hoek van Holland. Dan zou hij troes-troes naar de wal roeien. Hij kende de buurt daar als de binnenzak van zijn broek, want hij had als jongen meer op het eilandje Rozenburg rondgebaviaand dan goed was voor zijn reputatie als oppassende leerling ener lagere school. Op Rozenburg zou hij het bootje verstoppen. De radio-zender, een klein ding, niet groter dan een karbiesje, zat waterdicht verpakt in een dicht-gesoldeerde zwarte trommel. Dat ding hing aan een lijn achter de sloep. In geval van nood had Janus alleen maar het touwtje door te snijden, mes lag er bij, en de gevaarlijke zender zou spoorloos in de diepte der wateren verdwijnen.

‘Alles begrepen, Janus?’

‘Klopt’.

Als alles verliep, zoals het was berekend, zou de zender tijdelijk op Rozenburg worden begraven. Janus moest zich naar Rotterdam en Amsterdam spoeden om daar met vertrouwde vakverenigingsmensen contact op te nemen. Pas als er een solide radio-telegrafist was gevonden, kon de zender worden doorgegeven.

‘Klopt’ zei Janus.

Voor het overige waren er een paar grond-regels, die hij nooit mocht vergeten. Regel één: je bent alleen de boodschappen-jongen, de kruier. Als de contacten gelegd zijn, bemoei je je nergens meer mee.

‘Klopt’ zei Janus.

Regel twee: deze gehele onderneming dient slechts om inlichtingen te krijgen over de geestesgesteldheid van de arbeidersbevolking van Nederland. Dus geen flauwsies over militaire zaken.

‘Don’t forget, Janus... never twist lines.’

38