Daar zaten wij, impressies over 'Londen '40-'45'

galligheid zich in sarcasmen, die (ik zeg het in alle onbescheidenheid) als gevleugelde woorden de eeuwigheid der emigratie ingaan.

‘Ze hadden De Geer indertijd coach moeten maken bij Poseidon. Een, twee... voorzichtig... een, twee... voorzichtig...’

Op een keer schrijf ik een, voor mijn doen, goed stukkie voor Radio Oranje, waarin ik aan de kaak stel dat de Nazi’s, in elk land waar ze komen, alles stelen en roven dat niet met ankers in de muur is vastgemetseld. Rode Streep. En in de kantlijn:

‘Voor deze beschuldiging bezit U geen enkel bewijs. Men mag ook zijn vijanden niet op slechte gedachten brengen.’ (In elk geval: vijanden, en geen wederpartijders.)

Door deze ministeriële vermaning ondergaat mijn emotioneel leven een zo hevig letsel, dat ik op staande voet een verhaaltje verzin, dat maanden later nog in alle geallieerde kringen aan weerszijden van de Atlantische Oceaan wordt naverteld:

‘Zit in de trein een Joods mannetje tegenover een Duitse officier. De Nazi doet menselijk. Hij wil graag weten wat het mannetje nu eigenlijk tegen Hitler heeft. Zegt het mannetje:

‘Wat ik tegen jullie heb? Te veel om het met twee handen te vertellen. Maar laat ik één voorbeeld geven: jullie hebt alle brandkasten van alle Amsterdamse juweliers leeggehaald.’

Zegt de Nazi :

‘Es ist nicht wahr. Aber auf einen glaenzenden Gedanken haben Sie uns gebracht...’

Maarnietiedereen kan een grapje verzinnen omdathij de duvelin heeft. Het onbehagen in en buiten de Nederlandse gemeenschap in Londen groeit gestadig. Jonkheer de Geer neemt zijn ontslag. Hij moet wel. Het is zijn belangrijkste bijdrage tot de bevrijding des vaderlands.

De nieuwe Minister-President is het kleine rooie mannetje uit Snits. Toen Hare Majesteit hem liet weten dat hij kabinetsformateur moest worden, is hij zich oprecht doodgeschrokken. Hij had gedacht dat mr. Van Kleffens de eerstaangewezene en geroepene zou worden. Hij was niet de enige, die in deze veronderstelling heeft geleefd. Maar Koningin Wilhelmina bezit een legendarisch scherpe kijk op de politieke mogelijkheden die in mensen schuilen. Lang voordat iemand de kleine Gerbrandy in zijn werkelijke grootheid zag, heeft zij in hem de Eeuwige Geus herkend. ‘Zuster, op welke kusten waren wij aan elkander verwant? In de wateren van het onbewuste zwommen wij hand aan hand’.

In het nieuwe kabinet keert Jonkheer de Geer niet terug. Hij begrijpt dat niet. Gerbrandy en zijn ambtgenoot Van Boeyen wonen in een hotel van

19