Daar zaten wij, impressies over 'Londen '40-'45'

‘De verhouding van krachten en machten verschilt wel een tikje.’ ‘Fundamenteel is er niets veranderd. God zal ons helpen. Ik heb deze dagen nagedacht over de overeenkomst tussen de strijd tegen Lodewijk de Veertiende en de oorlog die we nu voeren. Toen was het de voorvader van Churchill die redding kwam brengen.’

En dit is dan Stratton House, de werkplaats van de regering, midden augustus 1940. Het huis staat aan Piccadilly en uit de royale vensters kun je uitkijken op het Greenpark. Het is niet zo lang geleden gebouwd met de bedoeling dat miljonnairs de riante flats zouden kopen en bewonen. Op één verdieping liggen zes flats, elk met een kamer of acht, elk met twee badkamers (één voor het personeel en één voor de miljoenen), elk met twee keukens, en elk met een marmeren urinoir, waarvoor ze in Clochemerle een feestdag zouden organiseren. Maar nu is a war on (‘don’t you know?’) en de miljoenen zijn naar de country getogen, waar ze zich verbeelden dat de bommenwerpers van Hermann Hangbuik hen wel zullen ontzien. Het Stratton House is nu gevorderd. Voor geallieerde regeringen. Maar ook weer niet helemaal, want in Engeland zit in elke straffe maatregel een gaatje voor de ontsnapping.

Beneden, gelijkstaats, en met eigen in- en uitgang, knoflookt een gil-duür Frans restaurant ten hemel. Het heet ‘le Coq d’or’, maar naar de prijzen te oordelen, serveren ze er uitsluitend platina-kippen met briljanten afgezet. Als je de ruime hal van het eigenlijke Stratton House wil binnengaan, leg je subiet de hand op een politiek probleem van de eerste orde. Op die deur staat:

PUSH

DUWEN

PSCHNACK

In het gebouw zetelt namelijk ook de regering van generaal Sikorski, die de Polen zal bevrijden; het is een omvangrijk gezelschap, duizend generaals en één ambtenaar. Voor die is het: Pschnack.

De meisjes, die de liften bedienen, zijn Engelsen. Ze leren Pools van de generaals en Nederlands van Jan Soldaat. Het is een erg populair soort Nederlands. Weten die troelen veel! Als Prins Bernard een keer in de lift staat, zegt een van die grietjes in haar volmaakte onschuld:

‘Het zij kt buiten lekker, your Highness’.

In de hal, achter een bali, praalt een marine-blauwe marechaussee met snor en witte vangsnoeren naar fluitje in borstzak van tenu. Bij de ietwat

14