Daar zaten wij, impressies over 'Londen '40-'45'

nog geen honderd soldaten onsterfelijke roem... en hier in Grosvenor House zie je ook steeds dezelfde mensen, tien, vijftig, honderd keer dezelfde gezichten, en daardoor lijken het er zo machtig veel. Het mogen dan, eerlijk geteld en gemeten, niet meer dan een paar honderd zijn, ze maken een herrie als de Franse Revolutie. En al die mensen willen hetzelfde, maar dat willen ze dan ook zeer energiek. Hoognodig een minister spreken. Als het kan het hele kabinet. Raad vragen en ook raad verstrekken. Waarover willen ze praten?

Reders. Over de koopvaardijvloot en derzelver nuttig en niettemin profijtelijk gebruik in dienst van de bevrijding des vaderlands.

Jansen over zijn privé-spaarbankje, dat hij inderhaast bij zijn vlucht nog heeft weten mee te grissen. De Nederlandse staat garandeert... kan hij hier geld opnemen en zo ja, waarom niet?

Een kapitein van de landmacht (hij zal het in Londen nog tot generaal van de chairborne division brengen, maar dat weet gelukkig nog niemand, hij zelf ook niet) over zijn strategisch inzicht nopens de weg naar de overwinning, en over zijn politieke ontdekking dat zonder het gebroken geweertje van destijds, Jan Soldaat het met de moffen best had kunnen klaarspelen. Jopie Slim over de vissersboot die de regering hem ter beschikking moet stellen om ijlings verder uit te wijken naar Amerika.

Gerritse wil met vrouw, kinderen, schoonfamilie en aanverwante takken en-bloc uitwijken naar Indië. Daar is het veilig, hier niet!

Van Puffelen wil van alles aanpakken, maar vooral geld, want hij is, zoals zovelen, zonder enig bezit in Londen komen aanspoelen en nu wil hij een lening sluiten met als borg zijn eigen handtekening.

Al deze en der gelijke delicate gesprekken vinden, niet in volgorde, plaats ten aanhore van de menigte en het hele kabinet.

Komt een zaak van enigszins vertrouwelijke aard ter sprake, dan verrijst een excellent heer uit het gestoelte der ere, grijpt de kiezer bij zijn revers en samen gaan ze in een hoekje verder konkelefoezen. Je kunt er vergif op innemen dat dit vertrouwvolle beraad nooit lang duurt, want na enkele seconden komt een weetgierig vaderlander op het tweetal afschieten - een Stuka in zijn duikvlucht - met een brandende kwestie van eminent nationaal belang.

‘Excellentie, mag ik U misschien heel eventjes storen.’

Deze wonderlijke artiesten-beurs (het is precies Schiller op maandagmiddag) doet eerst komisch en, als je er even op doordenkt, pathetisch aan. Ten slotte... al die angstige hulpeloze mensen zoeken steun. Natuurlijk bij hun eigen regering. Waarheen kunnen ze anders? En de ministers... ze zijn ontdaan van de waardeloze klater-glorie, maar hun gevoel van verantwoordelijk te. zijn is gebleven.

11