Daar zaten wij, impressies over 'Londen '40-'45'

lijk: niemand was ontsnapt. Dat plan was dus mislukt. En hoe stonden de duiten van de VARA ervoor? De manager trok een zeer zorgelijk gezicht. ‘Op dit stuk staat duidelijk: uit een groep van drie steeds twee heren, die drie heren zijn de heren De Vries, Pleysier en Lebon, en ik zie er maar één. Namely Mister Lebon and none of the others. Waar zijn die andere twee?’ ‘In Nederland.’

‘Sorry, maar dan kan ik u geen toegang verlenen.’

Eerlijk gezegd waren we van deze mededeling beslist niet onder de indruk. Die saaie zeur van een Engelsman kon ons geen toegang verlenen, nou en wat dan nog? Het geld lag goed en veilig. Als we er niet bij konden, ook geen verdriet. Na de oorlog (hij zou toch wel eens eindigen) zouden de rechthebbenden het deurtje openen en de achterstallige coupons knippen. Er zou wat samengestelde interest verloren gaan, soedah, daar was overheen te komen.

De Engelsman dacht dat de gasten uit Nederland bitter teleurgesteld waren of mogelijk zeer boos. De algemene compassie die heel Engeland in 1940 voor Nederland voelde, werd gecomprimeerd over onze twee hoofden uitgegoten.

‘Ik denk dat u beter met de top-boss kunt praten.’

Wij liepen achter onze Havana’s aan door gangen en kamers totdat we in een Concertgebouwachtige ruimte belandden. Daar zat aan een bureau als een vliegtuigmoederschip de bovenste klompenmaker van de Midland Bank. Het eerste uur hebben de gasten druk met hem gekeuveld over de invasie van Nederland. Welkom dat we waren! Je kreeg er tranen van in je ogen. De bovenste baas had een gezicht als een peerdrupsje, breed van boven, spits van onderen. Een echte gevoelige ziel. Er klonk veel mededogen in zijn stem. Zijn gemoed werd zo week als gelei. Maar na heel lang dralen en draaien kwamen we toch ten slotte terecht bij de zaak, waarvoor we waren gekomen. Toen werd hij zo hard als nikkelstaal.

‘Sorry, maar ik kan en ik mag u geen toegang geven tot die kluizen.’ ‘Nou dan niet’ zeiden we een tikje melig. Wat kon ’t ons bommen? We zogen al aan onze tweede Havana en ’t was nog voor twaalven. We waren hoog en breed met de gecompliceerde situatie verzoend. Veel behoefte om er nog langer over te klessebessen voelden we echt niet. Maar we werden plotseling klaar wakker, toen Peerdrupsje zei :

‘Ik begrijp Uw situatie opperbest. U wilt natuurlijk voorkomen dat deze bezittingen in beslag worden genomen als vijandelijk vermogen.’ ‘Vijandelijk vermogen?’

‘De Board of Trade, ons ministerie van Economische Zaken, krijgt van alle banken opgaven van alle bezittingen van mensen die in het door Duitsers bezette deel van Europa wonen.

97